Wszystko w swoim czasie: Pierwszy.

♫  

A może nie trzeba mówić? Może trzeba coś zrobić?

Wiedeń 22 lipiec 2015r.

' Podobno miłość i przyjaźń to dwie najważniejsze w życiu człowieka wartości. Dokładnie dwie , które zajmują miejsce na piedestale. Które należy pielęgnować , a które wraz z upływem czasu rozwiną się dając Nam poczucie spełnienia , poczucie satysfakcji. Możność stwierdzenia , że nadeszła ta chwila... Chwila w której z pełną tego świadomością powiemy , że jesteśmy szczęśliwi.

Miłość. To tak potężne i magiczne uczucie , że myśl o pojawieniu się na jej na mojej drodze powoduje strach. Strach przed tym co nieuniknione. Przed bólem , rozczarowaniem.

Boję się. 

Boję się , że nie zniosłabym myśli , że pozostawiam tutaj kogoś kto kocha tak mocno jak ja. Kto wspierał , szanował , wierzył może i nawet silniej, a gdy nadszedł odpowiedni moment nie mógł zrobić już nic...

Zostanie sam. Sam z cierpieniem , stratą ... Bo przecież nie śmierć jest najważniejsza. To nie ona zadaje bezpośredni ból...

To tylko stan. Stan który czeka każdego z Nas. Dziś , jutro , za miesiąc , rok ... może za kilkadziesiąt lat.

Ale będzie. Nieunikniony.

Rani myśl. Wizja tego , że zostaliśmy sami , bez drugiej połówki samego siebie , bez sensu swojego życia , bez tej uzupełniającej cząstki.

Nie zniosłabym myśli , że odchodzę pozostawiając po sobie jedynie wrak człowieka.

To zbyt wiele , aby podjąć jakiekolwiek ryzyko. 

'Kto nie ryzykuje nie pije szampana' - pytanie tylko dlaczego tak rzadko możemy poszczycić się wyższością nad przeznaczeniem.

Przecież to Nasza historia. Część Nas samych.

Kolejny rozdział historii mojego życia , zapisany tam na górze. 

Czy ostatni? Bóg sam raczy wiedzieć.

Przyjaźń. Odeszła. Odeszła wraz z wyrokiem.

Bo tylko najsilniejsi pozostaną. Najwytrwalsi potrafią przejść niewzruszeni przez piekło jakim jest ratowanie czyjegoś życia , a może utrzymywanie go na wystarczającym poziomie.

Odeszli bo stchórzyli? Nie.

Nie dosłownie.

Nie potrafili pomóc, a wizja życia w bezsilności całkowicie przekreśliła zawiązane więzi.

Tylko , że ja nie potrzebowałam niczego od nich , nie potrzebowałam szpiku , którego oni nie mogli mi dać.

Potrzebowałam wsparcia. Tej cholernej myśli , że są przy mnie , a ja mam dla kogo walczyć.

Starać się pomimo tego , że wyrok już zapewne dawno zapadł.

Udowodnili swoją przyjaźń. Pomogli poddając się tym wszystkim proceduralnym badaniom. 

To dla Nich zbyt mało. A dla mnie cholernie dużo.

Ale czy nie powinnam ich zrozumieć? Przecież postąpiłam identycznie.

Wyrzekłam się miłości nie chcąc pozostawić po sobie pustki. Czystej , białej kartki która nigdy nie zostanie zapisana po moim odejściu... 

A oni?

Wyrzekli się przyjaźni , aby nie spoglądać z poczuciem winy , z nieustającym bólem na historię , której rozdział kończy się wraz z rozbrzmiewającym słowem ' z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.'.

Zrozumiałe. Bo przecież wszystko przyjdzie w swoim czasie. '

Wiedeń. Szpital onkologiczny. 

To, że czasami miewamy gorsze dni nigdy nie powinno świadczyć o tym, że jesteśmy słabi. Świadczy to jedynie o tym, że jesteśmy tylko Ludźmi. Fakt, że potrafimy potem podnieść głowę i żyć dalej powinien udowodnić nam jacy jesteśmy silni...
Silni wobec siebie , wobec świata , otaczających Nas ludzi.. Bo podobno wystarczy jedynie unieść szerzej powieki , rozejrzeć się by ujrzeć swoją prawdziwą wartość...

- Nie rozumiesz mnie. Ja nie potrafię Ci pomóc jeżeli Ty sam nie będziesz tego chciał. Jeżeli nie otworzysz się sam przed sobą. Nie przyznasz do swoich słabości , nie zaakceptujesz przeciwności losu , nie zaakceptujesz samego siebie , przeznaczenia , które pomimo Twojego buntu i tak nadejdzie. To nieuniknione. - donośny głos rozległ się w jednej z sal terapeutycznych miejskiego szpitala. Głos do tej pory opanowany , spokojny tym razem przerażał swoją barwą. Ranił odbierając nadzieję , na to iż jeszcze może być lepiej. 

- To Ty nic nie rozumiesz. Każdego dnia akceptuje kłody które los rzuca mi pod nogi. Każdej nocy zastanawiam się co zrobić, żeby było lepiej. Żeby każdy oddany skok cieszył a nie dokładał kolejnych zmartwień. Staram się , żeby każda kolejna godzina treningu była owocniejsza , była motywacją do dalszej pracy. Do sukcesów. Staram się wierząc , że wyjdę na prostą. Wierzę , wiedząc że ta wiedza mnie zabija. - rozdygotany męski baryton niemalże od razu zareagował na bezsilny ton głosu kobiety. W niej jedynej pokładał nadzieję , ona jako jedyna mogła pomóc. Pozwolić na to , aby sam uwierzył , że jeszcze cokolwiek może. Że nic nie jest zapisane na kartach przeznaczenia... Że to on sam kreuje swoją przyszłość. On sam tworzy swoje życie. Nikt inny.

- Zostaw to wszystko gdzieś daleko. Zrezygnuj. Odpocznij. Oderwij się od tego czym się zajmujesz. Co pochłania każdą Twoją wolną chwilę, co zabiera Ci czas a już nie cieszy jak dawniej... - próbowała swoich sił w dalszej konwersacji z niewysokim blondynem.

- Prosisz mnie bym zrezygnował z marzeń? Przecież tylko to mi pozostało... - jego głos momentalnie ucichł jakby poszukując w sobie siły na uzewnętrznienie dalszych myśli , dobranie słów które klarownie przedstawią sytuację. - Żyję skokami Sabrina. Żyję w przekonaniu że to one dają mi radość. Cholera ja to wiem! Wiem , że tam gdzieś w powietrzu czuję się szczęśliwy.... - podszedł do dużego okna z którego widok rozciągał się na ośnieżone szczyty pięknych Alp , poszukując wzrokiem punktu w którym mógłby się zatrzymać na moment , ochłonąć z gromadzących się emocji , ulotnić wszystkie kłębiące się myśli ... 

- Te marzenia Cię niszczą Thomas. Wmawiasz sobie coś czego już nie ma. Wierzysz , owszem. - blondynka zbliżyła się do mężczyzny na kilka kroków skrupulatnie analizując postawę jaką sobą prezentował. - Wierzysz w pozorne szczęście , które jakkolwiek by to tłumaczyć daje Ci radość z oddanych skoków , ale gdyby tak było nie przyszedłbyś do mnie , nie prosiłbyś o pomoc ,której Ty sam możesz sobie udzielić. - zakończyła kładąc na ramieniu skoczka swoją ciepłą dłoń.

- Czy Ty sama siebie słyszysz? Mam pozbyć się marzeń , odejść nie zważając na nic... Poddać się zamiast walczyć o siebie? O lepsze wyniki ? - nie potrafił pojąć tego co zgotował mu los , co zostało dla Niego przewidziane , co miało dać mu szczęście , a tak na dobrą sprawę sama myśl o odtrąceniu tego co kocha krzywdziła w niewytłumaczalny sposób. 

- Sabi jak możesz? - w pomieszczeniu rozległ się głos jasnowłosej dziewczyny , która ukradkiem przysłuchiwała się całej rozmowie. Jej przybladła twarz idealnie kontrastowała się z odcieniem ścian w gabinecie , a zielona tekstura jej oczu wpatrywała się ze współczuciem postaci skoczka. - Każesz mu zrezygnować z marzeń ? Z czegoś co jest tak realne w jego przypadku? Z czegoś co daje mu szczęście , co pozwala przeżyć każdy nadchodzący dzień z satysfakcją pomimo tego , że nie był on do końca udany? Przecież on walczy ,stara się. Pokonuje kolejne stopnie stromych schodów , pomimo tego , jak ciężko jest zaczynać wszystko od początku. Zejść na sam dół i zacząć od nowa... On zaczyna. - po raz pierwszy jej głos był opanowany , pewny wypowiadanych słów. Spójny z myślami , które roiły się w jej umyśle. Był inny. Pozbawiony wyczuwalnej obojętności ,nostalgii , która jedynie ukazywała jej brak wiary we własne zapewnienia. Wierzyła. Wierzyła w sukces. Wierzyła w marzenia. Nie swoje , a mężczyzny stojącego w oddali. Wierzyła , że jego sukces jest tylko kwestią czasu. 

- Nela nie możesz oceniać sytuacji Thomasa , poprzez pryzmat swojego życia , rozumiesz... - chciała pomóc , chciała wywiązać się z obowiązku który zrodził się pomiędzy Nią , a samymi zainteresowanym , ale nie do końca potrafiła. Bo jak ukazać sens istnienia , sens walki o własne marzenia... Marzenia które jednych rujnują , tak zwyczajnie niszcząc od środka , a w drugich rozpalają potrzebną do walki iskrę... Iskrę woli walki o własne życie. Stanowią punkt zaczepienia , stanowią przyszłość do której chory powinien dążyć. Stanowią drogę.... Drogę , którą nie każdy może podążać. 

- Przeżyć choć jeden dzień dłużej niżeli jest mi pisane. - powtórzyła głośniej , by uzmysłowić blondynce swój punkt patrzenia na zaistniałą wymianą poglądów. - Zasypiać i budzić się z myślą , że robię wszystko , aby spełnić swoje marzenia, aby dążenie do nich sprawiało , że będę czuł się szczęśliwy , aby każda kolejna przygoda w powietrzu powodowała radość na mojej twarzy ... - oznajmiła patrząc wprost w jasną teksturę źrenic Austriaka doszukując się w niej jakiegoś głębszego sensu nie zdając sobie z tego sprawy. - Moje marzenie jest zależne od innych. Nie mogę zrobić nic , aby cokolwiek zmienić , nie mogę uczynić niczego prócz czekania. - jej głos zawiesił się na moment ,by nie dopuścić do pojawienia się niechcianych emocji , które jedynie zaostrzyły by potok jej słów. -Treningi , konkursy , zgrupowania... Wszystko zależy od Niego , wszystko co zrobi zaowocuje tylko musi na nowo uwierzyć. Dać sobie czas... Dać wiarę słowom , że pomimo tego jak jest ciężko sukces nadejdzie. - zakończyła zatrzymując swój wzrok na postaci skoncentrowanej Austriaczki. 

- Co Ty chcesz przez to powiedzieć? Powinien wierzyć w coś co niszczy go od środka? Powinien brnąć w sytuację , która powoli go obezwładni? Pozbawi wszystkiego na co pracował tyle czasu? - zasiadła na kanapie chowając twarz w dłoniach , wypuszczając z płuc jedynie dawkę powietrza , jakby pozbywając się nieczystości swojego umysłu , w przypływie zgęstniałej atmosfery.

- Wsłuchaj się przez moment w słowa , które Ci powiedział kilka chwil wcześniej. On kocha to co robi , żyje tym pomimo tego jak wiele musiał i zapewne jeszcze będzie musiał poświęcić dla dalszego rozwoju. On ma marzenia Sabi. Marzenia , które nie tak łatwo spełnić , ale dzięki swojej wytrwałości spełni je. - na twarz wychudzonej blondynki wkradł się lekki uśmiech. Kierując się ku drzwiom wyjściowym spojrzała na twarz Austriaka. - Po burzy zawsze wychodzi słońce Thomas... - zakończyła wychodząc.

Wiedeń 24 lipiec 2015r.

'Tak trudno jest przekazać Nasze myśli innym używając najprostszych słów. Tak trudno oznajmić to co czujemy , co dzieje się wewnątrz Nas podczas jednej rozmowy. Tak cholernie trudno jest pozostać sobą nie raniąc innych wokół. Bo przecież każda osoba która darzy Nas sympatią z jakiegoś względu tą sympatią nas obdarzyła. Czy możliwym jest , abyśmy z każdą z tych osób potrafili porozumieć się bez słów , pomimo tego jakie uczucia zamieszkują w naszych sercach? Dziś poczułam. Po raz pierwszy stworzyłam w sobie poczucie , że mogę porozumieć się z kimś jedynie poprzez wgląd w jego życie. Opowieść , którą podarował komuś zupełnie innemu... Potrafię zrozumieć coś co do niedawna stanowiło tak odległe horyzonty. To tak jakbym poznawała samą siebie na nowo , zapominając o tym co się dzieje w moim życiu. Jakby marzenia innych osób miały o wiele większą wartość od moich marzeń. Jakby to za sprawą szczęścia innych mój mały świat miał nabrać kolorytu. Bo przecież każdy obraz potrzebuje odpowiedniego uzupełniania , odpowiednich barw , płótna... Każda istota ludzka potrzebuje chociaż najmniejszej iskierki radości , by pomimo panującej burzy ujrzeć przedostające się przez ciemne chmury promienie słońca.'

Wiedeń. Szpital onkologiczny.

Czasem problemy otaczają kogoś ze wszystkich stron i jest ich więcej, niż w ogóle można sobie wyobrazić. A gdy zabrnie się w nie dość daleko, nie pozostaje nic innego, jak tylko przedzierać się dalej – byle do przodu, żeby dotrzeć na drugi brzeg.

- A po burzy wychodzi słońce po złych, dobre nadchodzą dni, po mroźnej zimie, lato gorące,
a po rozpaczy, radości łzy. Jeszcze tylko zapomnieć, wymazać z pamięci, by nigdy więcej nie wspomnieć tych chwil, w których zabrakło tęczy, zapomnieć o smaku łez i bólu, co serce poranił,
a żal zostawić za sobą gdzieś,by duszy goryczą nie karmił... - niewysoki młodzieniec uśmiechnął się subtelnie spoglądając na bladą twarz poznanej niedawno dziewczyny. Wpatrywał się w jej istotę chcąc utwierdzić się w przekonaniu , iż to co usłyszał nie jest wytworem jego wyobraźni , że pomimo tego jak odległe są światy pomiędzy dwojgiem obcych sobie ludzi , ktokolwiek potrafi go zrozumieć , pojąć jego punkt patrzenia na świat. Potrafi wesprzeć , chociażby najbanalniejszym potokiem słów.

- Przecież słońce już świeci,a uśmiech pojawił się na twarzy , nadzieja jak ptak znów przyleci
i nowy płomień rozżarzy. Życie zaprasza do tańca sunąc w radosnym pochodzie, a smutek w roli wygnańca znika, jak kamień rzucony do wody. Jak dzień przychodzi po nocy, tak słońce wychodzi po burzy i wiatr przestaje wiać w oczy w tej dziwnej życia podróży. ... - odpowiedziała cytując słowa od zawsze tkwiące w jej głowie. Jej twarz zasilił lekki uśmiech , a nieobecny dotąd wzrok rozbłysł ciepłem emanującym od postaci Austriaka.

- Wiesz , że jako pierwsza uwierzyłaś w to że potrafię , że mogę jeszcze wszystko zmienić , że pomimo tego jak długa czeka mnie droga dam sobie radę. - zasiadł na jednym z krzeseł w sali szpitalnej przyglądając się nadal z uwagą swojej rozmówczyni. Nie miał już nic do stracenia , nie znał poczucia wstydu , zażenowania swoim zachowaniem , nieudanymi próbami pokonania własnych barier w drodze do sukcesu. Potrzebował pomocy , wsparcia... Potrzebował kogoś kto uwierzy za Niego. 

- Powiedziałam tylko to co sam myślisz... - wzniosła się do pozycji siedzącej nie zastanawiając się nad tym że może nie powinna ingerować w życie innych , że nie powinna sprzedawać swoich myśli , gdyż nie dla każdego mogą ona stać się przydatne... Ale czy nie jest tak , że pomimo tego całego bałaganu  na świecie powinniśmy przystanąć , ochłonąć i rozejrzeć się w około czy to czasem nie my powinniśmy udzielić pomocy innym , a nie za każdym razem żądać tej pomocy jedynie dla siebie? Bo gdy życie już minie , a oczy po raz ostatni się zamkną nie będzie już czasu na refleksję , na sprostowanie czegokolwiek. Pozostaniemy sami. Sami z myślą , że tak naprawdę nie uczyniliśmy niczego , by ofiarować chociaż odrobinę radości innym.
- Pomożesz mi? - zapytał nieśmiało zatrzymując  swoje spojrzenie na postaci Austriaczki , uśmiechając się do Niej subtelnie. Całkowicie poddał się wizji tego , że pomimo tej całej złej otoczki , wszystkich niepotrzebnych ruchów z jego strony jednak jest jeszcze nadzieja. Nadzieja na to , że na nowo uwierzy , a może i odświeży swoją wiarę ... Bo przecież widomym jest że ona gdzieś tam jest. Przykryta płachtą ze zlepku niepowodzeń , ale jest. Czeka , by w odpowiedniej chwili się ożywić ukazując swoje wewnętrzne piękno. 
- Jak mogę pomóc komuś skoro nie potrafię pomóc sobie Thomas? To w Tobie jest siła potrzebna do tego by wygrać tą walkę. Bitwę o marzenia... - odrzekła goszcząc na swojej twarzy lekki grymas radości , po raz pierwszy od tak niepamiętnych czasów.  - Moje słowa nic nie zmienią skoro Ty sam nie udowodnisz sobie swojej wyższości nad własnymi słabościami. Jeżeli Ty nie będziesz chciał , nikt inny nie zrobi tego za Ciebie... - mówiła skupiając całą swoją uwagę na gumowym kabelku , za pośrednictwem którego do jej żył wtaczano kolejną , potrzebą porcję witamin.
- Rozmawiaj ze mną , chociażby ta rozmowa miała dotyczyć tych idiotycznych leków , którymi Cię faszerują , chociażby każde ze słów rozpoczynało rozmowę o pogodzie. Proszę Cię... - jego głos załamał się nieco , ukazując jedynie jak wiele walk rozgrywa się w jego głowie. Jak każda z kolejnych myśli chce być lepsza od tej poprzedniej, a on? Pozostawiony sam sobie szuka odskoczni... Czegoś co zabije pustkę wyżłobioną po niepowodzeniach minionego sezonu. 
Roześmiała się pobudzona faktem iż przed  jej oczami zasiadła w końcu osoba , która nie patrzy na nią wzrokiem politowania , nie przejmuje się tym co spotkało ją w życiu , oczekuje pomocy , zwyczajnego wsparcia , nie chcąc ofiarować niczego w zamian... Niczego co ma związek z jej chorobą , z litością ... Z czymś czego nie mogła przyjąć tak po prostu do wiadomości.. Bo nic nie rani , nie zraża tak bardzo jak myśl o tym , że nie jest się już sobą , nie jest się człowiekiem który ma uczucia , nie jest się już tą samą osobą , tą sprzed choroby... Jest się kimś komu należy się współczucie , kimś kto nie ponosi odpowiedzialności za swoje słowa , czy czyny ... Jest się porcelanową lalką , której nie można wypuścić z rąk... - Amelia... - wyciągnęła w kierunku swojego rozmówcy dłoń. - Bardzo cieszy mnie fakt , że będziesz moim kolegą od rozmów pozbawionych najmniejszego sensu...
- Thomas... - odpowiedział równie rozbawiony co jego towarzyszka , ściskając jej dłoń. Nagle wszystko jakby nabrało światła , jakby nie było już trudu związanego z walką , jakby wszystkie złe chwile odeszły , a on został sam. Nie dosłownie. Lecz w sposób , który potrafiłby Go uradować. Wiedział , że to tylko aluzja. Ulotna chwila , która minie , bo na wszystko jest jeszcze czas. - Thomas Dithart.


Matrei/Tirol 24 lipiec 2015r.
'Znacie to uczucie, kiedy trzeba podjąć życiową decyzję, ale nie ma się żadnej pewności, że postępuje się słusznie? Kiedy człowiek wybiera jedną z dróg, ale wciąż patrzy za siebie, na tę drugą, przekonany, że wybrał źle? Wie , a jednak podąża mając tą cholerną nadzieję , że wszystko ułoży się w końcu tak jak tego chce. Idę , wciąż idę , próbując nie zastanawiać się czy postąpiłem dobrze , czy decyzje które podejmuję są słuszne.  Ale czy nie jest tak , że nie ważne w jakim aspekcie podejmujemy decyzję , one nigdy nie są dostatecznie ubezpieczone. Nie dają Nam gwarancji na to , że obędzie się bez komplikacji... Tych sytuacji , w których jestem teraz w tym miejscu , w którym wszystko wydaje mi się być obce było w tym sezonie bardzo wiele. Zbyt wiele zważywszy na to co miało miejsce rok temu. Może zbyt wiele oczekiwałem , zbyt szybko uwierzyłem w to , że jestem wystarczająco dobry w tym co robię , a może nadzwyczaj szybko zaufałem tym wszystkim ludziom , dla których stałem na piedestale ... a teraz? Wszyscy odeszli. Wszyscy oprócz rodziny , dla której zawsze , bez względu na wszystko będę coś wart. Tylko , że ja potrzebuje tej wiary od siebie samego. Potrzebuje uwierzyć , że na przekór całemu światu potrafię powtórzyć swojej sukcesy... Potrafię dokonać niemożliwego , udowadniając , że zbyt szybko mnie skreślili , że mam w sobie potencjał , mam siłę... Boję się jedynie jednego. Boję się , że w tej całej gonitwie zapomnę co jest najważniejsze w życiu... Zachłysnę się ponownie dopełniając tylko tą chwilową bajkę , a tracąc najważniejsze z wartości...'

Przeżyć o jedną chwilę więcej niżeli jest mi dane.
Pewnie każda z Was kochana wie jakim ciepłem wypełnia się serducho czytając opinie innych na temat swojej twórczości. Czegoś czemu poświęca się wiele czasu , ale czemuś co cieszy za każdym powstającym w głowie planem.
Planów jest wiele. Postaci również , więc mam nadzieję , że nadal będziecie ze mną.
Kolejny sezon za Nami. Kolejny który pozostawił po sobie pustkę. To tak jakby odebrano Nam coś cennego na te kilkaset dni , które przed Nami.
Niby schemat jest ciągle ten sam. Jest początek sezonu , więc musi nadejść i koniec.
Pytanie tylko dlaczego nie potrafimy przygotować się do tego momentu.
Momentu bez ' skoków'.
Przynajmniej ja nie potrafię.
Dziękuje za wszystko!